-
تأکید جمله اسمیه در «إن» و «أن»: تأکید در جمله‌ی اسمیه به منظور مفاهیم تبعی همچون عظمت، مدح و… و یا برای از بین بردن ان کار و شک در مخاطب است.
-
حصرت در «إنما» و «أنما»
-
تشبیه در «کأن»
-
تمنی در «لیت»: کاربرد اصلی «لیت» برای تمنی و آرزو است و کاربرد فرعی و تبعی آن به ذوق سلیم و جایگاه کاربرد آن بستگی دارد؛ زیرا مفاهیم تبعی قابل حصر نیستند.
-
استدراک و تأکید در «لکنّ»: عالمان ادب در توضیح استدراک گفته‌اند: حکم مابعد «لکن» با ماقبل آن متفاوت است و این تفاوت به شکل تناقض یا تضاد و یا تخالف است.»
-
ترجی در «لعل»: کاربرد اصلی «لعل» در امید و ترجی است. اما کاربرد فرعی و تبعی آن در معنای «لیت»و آرزو است. هرگاه بخواهیم بُعد و دوری آنچه را که موجب امید و آرزو است، برای مخاطب بازگو کنیم، از «لعل» استفاده می‌کنیم. به عبارت دیگر هرگاه به واقع نشدن امری یقین داشته باشیم، «لعل» را به کار می‌بریم.
صفحه‌ی ۹۴
