به گزارش خبرنگار ایکنا؛ رضا اسماعیلی، شاعر و پژوهشگر ادبیات فارسی به مناسبت فرا رسیدن دهه فجر و پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، در یادداشتی به وجه ادبی شخصیت امام خمینی(ره) پرداخته است. وی در این یادداشت رهبر کبیر انقلاب را عارفی کامل، عاشقی صادق و شاعری لطیف و دقیقه‌یاب خوانده است. این یادداشت در ادامه از نظر مخاطبان می‌گذرد.
سخن گفتن از مردی که روزگار از درک حضور او به خود می‌بالد، کار آسانی نیست. مردی که دست تاریخ معاصر، به ارتفاع فهم او نمی‌رسد و زبان زمین، از تکلم کرامات او عاجز و از وصف او ناتوان است. به راستی امام خمینی (ره) که بود؟ مجاهد، عالم، فیلسوف، سیاستمدار، عارف، عاشق، شاعر و…؟! در پاسخ باید گفت که آن عبد صالح خدا، همه این‌ها بود و نبود!
بدین معنا که ابعاد وجودی این انسان کامل چنان بسیط و گسترده بود که در مسیر سیر الی‌الله ظرفیت پذیرش هرگونه فضیلت و کرامتی را داشت و در این مسیر نورانی تلاش می‌کرد با استعانت از ذات اقدس پروردگار و فیض روح‌القدس برای رسیدن به قاف کمال، تمام توانمندی‌های بالقوه خویش را به فعلیت درآورد. از همین رو در عین آن که عالمی عامل و سیاستمداری تیزبین و آینده‌اندیش بود، عارفی کامل، عاشقی صادق و شاعری لطیف و دقیقه‌یاب بود.
بعد از ارتحال حضرت امام، رونمایی از سیمای ادبی آن عبد صالح خدا با چاپ غزل «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم» آغاز شد و به خاطر اقبال و استقبال گسترده مردم، به مرور با چاپ و انتشار مجموعه شعر‌های «سبوی عشق»، «باده عشق»، «نقطه عطف» و «محرم راز» ادامه یافت. چاپ این مجموعه‌ها، بهترین تسلا برای خیل عاشقان و ارادتمندان امام(ره) بود.
زمزمه این شعر‌ها مرهمی بود بر داغ هجران امت داغدیده‌ای که در کمال ناباوری پیر و پدر معنوی خویش را از دست داده بودند. به دلیل عطش زایدالوصفی که در جامعه نسبت به خواندن و شنیدن اشعار امام(ره) وجود داشت، مجموعه‌های منتشر شده در طرفه‌العینی دست‌به‌دست و نایاب شدند. به خاطر این استقبال بی‌نظیر و جهت پاسخگویی به مطالبات مردمی، سرانجام این دفاتر پراکنده در مدت زمان کوتاهی به اهتمام حجت‌الاسلام علی‌اکبر صادقی رشاد سامان یافت و در قالب «دیوان‌اشعار امام» به دست چاپ سپرده شد.
با یک مرور اجمالی در اشعار حضرت امام، اهل ادب به سهولت در می‌یابند که این اشعار لهجه‌ای عرفانی دارد و ذهن و زبان امام در عرصه شعر و شاعری متأثر از شاعران سبک عراقی به ویژه سنایی، عطار، مولانا، سعدی و حافظ است. اشعار حضرت امام که به سبک عراقی سروده شده است، درونمایه‌ای عرفانی و معنوی دارد. عرفان متجلی در سروده‌های حضرت امام(ره) عرفانی اسلامی، بیدارگرانه و مبتنی بر آموزه‌های وحیانی و قرآنی است که انسان را به صراط مستقیم توحید و رستگاری هدایت می‌کند.
تا از دیار هستی در نیستی خزیدیم
از هر چه غیر دلبر، از جان و دل بریدیم
با کاروان بگویید: از راه کعبه برگرد!
ما یار را به مستی بیرون خانه دیدیم
«لبیک» از چه گویید؟ ای رهروان غافل!
«لبیک» او به خلوت، از جام می‌شنیدیم
تا چند در حجابید، ای صوفیان محجوب!
ما پرده خودی را در نیستی دریدیم
ای پرده‌دار کعبه! بردار پرده از پیش
کز روی کعبه دل ما پرده را کشیدیم
ساقی! بریز باده در ساغر حریفان
ما طعم باده عشق، از دست او چشیدیم
روحش شاد و چراغ یادش پرفروغ.
انتهای پیام
