خدایا!
باز هم رمضان آمد و سفره‌ات را گشودی.
دعوتم می‌کنی که بیایم و مهمانت باشم.
اما من خجالت می‌کشم سر سفره‌ات بنشینم.
مگر نه این که یک عمر است از این سفره نمک می‌خورم و نمکدان می‌شکنم؟
پس چرا باز دعوتم می‌کنی؟
راست گفت که:
کرم پیشه‌ی تو، گنه پیشه‌ی من
تویی آن‌که بودی، منم آن‌که هستم
