سهم من شاید این است
که در انتهای دلتنگ تنهایی خودم، لحظه‌ها را بر ابدیت بخش کنم.
سهم من سردی خنجری است که خود بر پیکرم می‌زنم.
جنگ گویا جنگِ من است…
جنگ من با من
چه نیازی است که تو
نازکی خاطر خود به غم سیاه من، رنگ کنی؟
هیچ!!
تو بمان آرام
درد گویا دردِ من است…
* این پست توسط خانم نگین توسلیان در کیمیای میهن‌بلاگ ثبت شده است. تاریخ ویرایش: پنج‌شنبه ۱۳۹۷/۱۱/۱۱
