٢١/٢١. الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْوَشَّاءِ، عَنِ الْمُثَنَّى (۱) الْحَنَّاطِ، عَنْ قُتَیْبَهَ الْأَعْشىٰ، عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ، عَنْ مَوْلىً لِبَنِی شَیْبَانَ: عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ عَلَیْهِ‌السَّلاَمُ، قَالَ: «إِذَا قَامَ قَائِمُنَا، وَضَعَ اللّٰهُ یَدَهُ (۲) عَلىٰ رُؤُوسِ الْعِبَادِ، فَجَمَع بِهَا عُقُولَهُمْ وَ کَمَلَتْ بِهِ (۳) أَحْلامُهُمْ (۴)»(۵).
ترجمه:
٢١/٢١.حسین بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از وشّاء، از مُثنّىٰ حنّاط، از قُتیبه اعشى، از ابن ابى یعفور، از مولاى بنى شیبان، از امام محمد باقر علیه‌السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود که: «چون قائم ما بر پا شود و ظاهر گردد، خدا دست قدرت و رحمت خویش را بر سرهاى بندگان گذارد و عقل‌هاى ایشان را در آن جمع گرداند (یا به واسطه‌ی آن اختلاف از میانه‌ی ایشان برخیزد). و عقل هر یک به سر حد کمال رسد».
پی‌نوشت‌ها:
(۱). فی «ألف، ب، ض، و، بح، بس»: «مثنّى» من دون الألف و اللام.
(۲). الضمیر فی «یده» راجع إلى اللّٰه تعالىٰ، أو إلى القائم علیه‌السلام، و «یده» کنایه عن الرحمه و الشفقه و النعمه و الإحسان، أو کنایه عن الواسطه فی الفیض. و المراد من الرؤوس نفوسهم الناطقه، فالمعنى: أنزل رحمته و أکمل نعمته، أو واسطه جوده و فیضه، و المراد بها إمّا القائم علیه‌السلام، أو العقل الذی هو أوّل ما خلق اللّٰه، أو ملک من ملائکه قدسه و نور من أنوار عظمته. راجع: شرح صدر المتألهین، ص ١١٠؛ شرح المازندرانی، ج ١، ص ٣٩٩-۴٠٢؛ الوافی، ج ١، ص ١١۴؛ مرآه العقول، ج ١، ص ٨٠.
(۳). فی کمال الدین: «بها».
(۴). «الأحلام»: جمع الحِلْم بمعنى العقل، و هو فی الأصل: الأناه و التثبّت فی الاُمور، و ذلک من شعار العقلاء. انظر: النهایه، ج ١، ص ۴٣۴ (حلم).
(۵). کمال الدین، ص ۶٧۵، ح ٣١، بسنده عن الحسین بن محمّد الوافی، ج ١، ص ١١۴، ح ٢۵؛ و ج ٢، ص ۴۵۶، ح ٩٧٣.
